Zolang het ‘goed’ gaat hoef je geen karakter te tonen. Zolang je leven rustig en voorspelbaar verloopt kan je er, zonder uitgesproken waarden of een uitgekristalliseerd karakter, prima mee weg komen. Maar wat gebeurt er als het leven langskomt als een orkaan wanneer je liefde je verlaat, je lijf niet meer wil, je even geen toekomst meer ziet, het alleen zijn je aanvliegt, de wanhoop je nabij is?
Als je zo enorm verlangt het leven aan te kunnen dan zal het leven je helpen op een manier die je zelf nooit zou verzinnen. De paradox waarin je leeft is dat alle narigheid op je pad wrang verpakte kado’s zijn om zo te mogen ontdekken en worden wie je ten diepste wilt zijn. Om in elke daad, elke gedachte en elk woord jouw persoonlijk antwoord te geven op het grote mysterie van levens- en groeipijn.
Wees niet bang voor moeilijke situaties of nare ervaringen. Ze zijn er ook om je te helpen daar je persoonlijke antwoord op te kunnen gaan geven en zo sterker te worden.
De essentie is contact te maken met je zelfliefde en te besluiten dat je liefde bent, dat je vanuit liefde geboren bent en dat je liefde waard bent. En in het kiezen voor jezelf en daar naar handelen vallen de grootste obstakels om en mag je je van je belaste verleden omdraaien naar een toekomst waarin nog niets vast en besloten ligt.
Een toekomst die nu begint, in dit moment en je de kans geeft onvoorstelbare avonturen te beleven om je nog niet voor te stellen talenten en dromen te gaan verwezenlijken. Stel je dat maar eens voor hoe het zou zijn om onaangepast en onvoorstelbaar jezelf te mogen zijn. Om dat te kunnen is er, wanneer je dat besluit, altijd nog slechts één iemand van wie je toestemming nodig hebt.
Kom maar op leven. Ik doe mee! Ik mag spelen, genieten, een duik maken in het diepste water of sneeuwpoppen maken in de winter. Ik ben er klaar voor, met vertrouwen onder mijn linkerarm en benieuwdheid onder mijn rechter.
Mijn leven is van mij!