Geloof je in sprookjes?

Er was eens… niet ver hier vandaan iemand zoals jij. Het was op een zwoele woensdag in juli. Je werd wakker en keek om je heen. Waar was je nou terecht gekomen? Was dit daar waar je naar verlangd had? Je kende de plek of je er al jaren woonde of dat je er nog nooit eerder was geweest. En je sloot even je ogen.

Van binnen begon je lijf tegen je te praten. En het was alsof je het voor het eerst hoorde. Ze zei:

“Ik ben er altijd voor je geweest.
Ik adem voor je.
Ik heb vannacht voor je geslapen.
Deze benen zullen je dragen.
Dit hart wil voor je kloppen.
Deze tranen mogen stromen.”

En een moment leek het of de kamer lichter werd en er een windvlaag van dankbaarheid door je heen ging. Je was uitgenodigd om in dit lijf te wonen en er mooie avonturen in te beleven. En een lang vergeten glimlach kwam weer om je mond.

Je wist weer dat vandaag niet gisteren was en je alles wat niet bij je hoorde daar mocht laten. Je wist weer hoe morgen en het woord toekomst met elkaar verbonden waren.

Je viel weer samen met je innerlijk wezen en ontdooide, smolt en gloeide tegelijk. Deze dag, dit moment, dit lijf en dit leven is voor jou bestemd. En dit moment duurde nog lang en je was weer gelukkig.