Omdat je weet dat je vooral andermans dromen hebt nagejaagd?
Dat je op wilskracht en met je brein hebt gepoogd iets te bereiken in de wereld?
Iets hebt bereikt wat prachtig lijkt maar nooit gegaan bent voor het verlangen van je hart?

Of moet je dan lachen?

Omdat je je overgave ziet?
Je eerlijkheid en bereidheid jezelf te volgen, zelfs als je anderen daarin teleur moet stellen?
Het al dan niet hebt bereikt maar altijd wel gegaan bent voor het verlangen van je hart?

Kan je dan in je ogen kijken en zien dat ze zacht zijn, gevend?

Of zie je een harde lege blik, vol van boosheid en afgunst?

De spiegel is de ander en als je die aankijkt, kun je dan nog smelten, je laten zien, stil worden en alle verhalen er niet langer tussen zetten?

De spiegel heeft geen schuld in dat wat ze je teruggeeft.

De ander heeft geen schuld in wat ze je terugspiegelt.