Het meest natuurlijk is ons verlangen naar een diepe relatie. Een trouwe medereiziger op ons onbekende pad. Het meest brandende verlangen is die intimiteit te ervaren van de toewijding, het werkelijk ervaren van de vonken van de ziel.

En als het dan gebeurt is het hartverscheurend te voelen wanneer die relatie, die liefde een rimpeling blijkt aan de oppervlakte; een golf die stukslaat op de rotsen, stil valt op het strand.

De liefde waar je naar verlangt zit dieper, veel dieper dan de schuimkoppen van de inwisselbare strelingen aan de oppervlakte.

De onderstroom van een eeuwige metgezel, je medereiziger is daar waar je alle plekken in je hart laat raken. Daar waar je geen geheime kamers meer hebt die je ook zelf niet durft te betreden.

Open de pijnlijke ruimtes, de boze gewelven, de vastgesnoerde psyche, de bange man, het ontevreden kind. En laat de golven van bewustzijn de ruimte vullen en schoonspoelen.

Wanneer je de bereidheid hebt je volledig te openen kan de grootste intimiteit vorm krijgen ver voorbij het angstige voorstellingsvermogen.

Daar is de eeuwige minnaar en minnares. Daar waar niets meer wordt achtergehouden en je naakt tussen alle elementen durft te staan, overspoeld wilt raken zonder enige terughoudendheid; alleen daar zal je haar vinden; de liefde van je leven.